اشعار

دلا در خانۀ ابن الرّضا ابن الرّضا را بین           چراغ و چشم زهرا و علیّ مرتضی را بین

ز انوار رخ ابن الرّضا روشن فضا را بین           فروغی دلنشین و دلربا و جانفزا را بین

---

عروس حضرت زهرا بهار شادی آورده

برای شیعـیان امشب امـام هـادی آورده

دو چشم دل ز هم بگشا که حسن دادگر بینی           در ابـنـاء بشـر آئـینۀ خـیـر البـشـر بیـنی

در آغوش جواد ابن الرّضا قرص قمر بینی           بیا تا نخل سر سـبز ولایت را ثـمر بینی

دوباره شیعه را از نور حق دل منجلی آمد

که از سوّم محمّد در جهان چارم علی آمد

فروغ حسن غیب ذات سبحـانه پیـدا شد           یگـانه لالـۀ ریحـانه را ریحـانه پـیدا شد

همه گیرید جان بر کف رخ جانانه پیدا شد           به گرد شمع رویش یک جهان پروانه پیدا شد

زمین، درسینه خورشید خداوندت مبارک باد

جواد ابن الرّضا میلاد فرزندت مبارک باد

موحّد گـشته دل با یاد بـسم الله ابـرویش           زبور، انجیل، قرآن را بخوان در مُصحف رویش

جواد ابن الرّضا چون شاخۀ گل میکند بویش           دل پیغمبران یکســر اسیـر طُـرّۀ مویش

چه خوانم مهر یا مه یا چراغ انجمش خوانم

همان بهتر که خود ابن الرّضای دوّمش خوانم

به سیرت مظهرواجب به صورت صورت امکان           به رخ و الشّمش و مو واللّیل ودل عرش استوی الرّحمان

فیوضاتش رسد هم برملک پیوسته هم انسان           عبارات و کلام روح افزایش اخ القـرآن

به بازار ولایت پوسف زهراست این مولود

یم دو گوهر است و دُرّ نُه دریاست این مولود

علی نام و محمّد صورت است و بوالحسن کنیت            بیانش دُرّ، دلش دریا، کفش باران، دمش رحمت

کلامش نور و مهرش دین و حُبّش معنی طاعت           ولـیّ خـالــق مـنّـان امـام عــالـم خـلـقـت

امامت جاودان از او قیامت را امان از او

حقیقت را زبان از او طریقت را نشان از او

به کویش بندگی کن خواهی ارعبد خدا گردی           بخوان اوصاف او تا با پیمبر هم صدا گردی

مبادا لحظه ای درعمر خود از اوجدا گردی           بکوش انسان که در خطَّ تولاّیش فدا گردی

بقا خواهی فنا در مکتب سرخ ولایت شو

جمــال هــادی آل محمّد بین هـدایت شو

خرد را آبـرو با آبــرویش بستگی دارد           وجود عالم هستی به مویش بستگی دارد

حیات جاودان بر آب جویش بستگی دارد           شفای دردها بر خاک کویش بستگی دارد

وجود ما به مهر آن امامی مفتخر گردد

که شیر وحشی از آهو به گردش رام تر گردد

زهی بحری که همچون عسکری در دل گهر دارد             زهی ماهی که از خورشید رویی خوب تر دارد

به پیشانی فروغ حجّت ثانی عشر دارد           به صلب خویش مولانا امام منتظر دارد

ســلام ما به ابــنـاء و به آبــاء گـرام او

خوشا آن کس که شد آن هادی عترت امام او

خوشا آنکو کنار تربتش اشک رجا دارد           شرار ناله، سوز سینه، حـال الـتجـا دارد

بدل حال مناجات و به لب ذکر دعا دارد           خـداوندا دلـم پیـوسته شوق سـامـرا دارد

امامی گز نگاهش درد انس و جان دوا گردد

عجب نبود که میثم هم از اوحاجت روا گردد

: امتیاز

الا ولایـت تـو خـلـق را تـمـام هـدایـت          به جمله جـملۀ گـفـتار تو پـیـام هـدایت
ائمه‌اند هـدایـتگر و تـو در همه هـادی          از آن بلند ز نام تـو گشتـه نام هــدایت

---

تو چارمین علی استی و زاده سه محمّد          تویی تو هادی و بر حضرتت سلام هدایت
کلام تو همه نور است، همچو آیۀ قـرآن          دعای جامعـه‌ات تـا ابـد نـظـام هـدایت
محمد ابن علی در تو دید روی علی را          که خورده است به نورت گره، زمام هدایت
هدایت است همه شیوۀ خدا و تو هادی          تو را رواست ز سوی خدا مقام هدایت
سلام بر تو و بر نام و کنیه و نسب تو 
ابا الحسن، اب و اُمَّـم فدای اُمّ و اب تو 
تویازده صدف بحر نور را گهر استی          در آسمان هدایت الی الابد قـمـر استی
دهم وصی محمّد نـهـم سلاله ی زهـرا          نهم ولی خدا را نکـوتـرین پـسر استی
تو را ملائک هفت آسمان درود فرستند          ز شش جهت که تو مهرِ جمال دادگر استی
به پنج حس وچهارعنصروسه روح ودوگیتی          به امر خالق سرمد امام و راهبر استی
امـــام یـــازدهــم حـجّـت دوازدهــم را          به اقتدار جـلال مـحـمـدی پـسـر استی
ز هر چه گویم و گویند قدر تواست فراتر          ز هر چه گفتم و گفتند باز خوب‌تر استی
سـلام بر تو که آئـیـنه جـمـال خــدایـی 
سلام بر تو که در تیرگی چراغ هُدایی 
شب ولادت تو باز، نـور یـافت ولادت          سرور شیعه بوَد در ولادت تو عبادت
خدا گواست که مهر تو ای امام هدایت          سعادت است سعادت، سعادت است سعادت
مرا چه زهره که در وصف تو زبان بگشایم           پیمبران خدا راست بر تو عرض ارادت
تو هادی همه‌ای، خلق را به سوی خداوند          به روز حشر همه هادیان دهند شهادت
قسم به «سامره» وآستان و صحن و سرایت          تو را کرامت و ما را سؤال آمده عادت
اگر به راه تو فیض شهادتم بـه کف آید          خدا گواست که خوشتر بوَد ز روز ولادت
حریم توست همانا مطاف صبح و مسایم 
تبلور نجف و کاظمین و کرب و بلایم 
هماره شیعه به دامن سرشک شوق ببارد          که از زبان تو با خود دعای جامعه دارد
زیارتی است که باشد شناسنامۀ عتـرت          فضائلی است که نتوانَدَش کسی بشمارد
زیارتی است که باید هماره شیعه بخواند          فقط نه آنکه بخواند، به لوح دل بنگارد
به شرح جامعه باید کتـاب‌ها بنـویـسنـد          بشر بخواند و بر گوش جان خود بسپارد
زیارتی است که چون آیه‌های وحی، نباید          کسی به یک خط آن دست بی‌وضو بگذارد
زیارتی است که فرهنگ اهل بیت درآن است          زیـارتی که عــبارات آن نـظیـر ندارد
زیارتی است که در آن بود تمام ولایت 
بود تـمـام عـبــارات آن چـراغ هـدایت 
سلام بـر تو که آیـیـنـۀ جـمـال خـدایـی          سلام بر تو که در تیرگی چراغ هدایی
ســلام بر تـو که دردانـۀ امـام جـوادی          سلام بر تـو که نـور دل امام رضایـی
سلام بر تو که جد امام مـنـتـظر استی          سلام بر تـو که فـرزند سیـدالـشـهـدایی
سلام بر تو که کعبه، سلام بر تو که حجی          سلام بر تو که مسعا و مروه‌ای و صفایی
سلام بر تو که از«سامرا» ز لطف وعنایت          به دردهـای دوا نـاپـذیـر خـلـق، دوایی
سلام بر تو که چارم علی ز نسل رسولی          سلام بر تو که عین الحیوة خضر بقایی
سلام "میثم" بی‌دست و پا به لطف و عطایت 
که گشته چون منِ ناقابلی مدیحه سرایت

: امتیاز

لطف امــام هـــادى و نـــور ولایتـش            مــا را اسـیـر کـرده به دام مـحـبّـتـش

بر لطـف بـى کـرانـۀ او بـسـتـه ‏ایـم دل            امشب که جلوه گرشده خورشید طلعتش

---

منّت خداى را که به ما کرده مرحمت            تــوفـیـق بـرگـزارى جــشـن ولادتـش

تبـریک باد بانـوى کـبـرى سـمـانه را            کین غنچه بر دمید ز گلزار عصمتش

مـاه تـمام و نـیـمـۀ ذى حجّه مـطـلعـش            خـیـر کـثـیـر و کـوثـر قـرآن بشارتش

این است آن امـام که تـقــدیـر ایـزدى            بـعـد از جـــواد داده مــقــام امـامـتـش

این اسـت آن امـام که ذرّات کـائـنـات            اقـرار کـرده‏ انـد به جـود و کـرامـتـش

این است آن امام که در برکة السّبـاع            شـیـران شوند رام و گـذارند حـرمتش

این است آن امام که از نقش پـرده هم            ایـجـاد شـیـر زنـده کـند حکـم قدرتش

این است آن امام که دشمن به چند بار            رخـسـار عجز سوده به درگاه عزّتش

سر تا به پاى عاطفه و مـرحمت ولى            دشمن به لـرزه آمـده از برق هـیـبتش

آن سومین ابوالحسن از خاندان وحى            چون سه عـلـى دیگـر باشد عـبـادتـش

افزون ز ریگ هاى بیابان عطـاى او            بیش ازستاره ‏هاى درخشان فضیلتـش

مائـیم و دست و دامـن آن حجّـت خـدا            چون نـا امید کس نـشــود از عنـایتـش

گـردیـده‏ ایـم جــمـع بـه ذیـل لــواى او            افـکـنـده‏ ایـم دست به دامـان رحـمتـش

از آستان قدس رضا هــدیـه مى‏ کـنیـم            آه دلـى به غـربت و اشکى به تـربتش

یا رب بحـقّ فـاطـمـه با فـتـح کــربـلا             بـگـشـا به روى ما همه راه زیـارتش

از لطف آن امام «مؤیِّد» مـؤیَّـد است

کـو را نـشـان خـدمت آل محـمّد است

: امتیاز